Dag 9 - 15 April

15 April - 21 jaar vantevore

Hierdie boonste stukkie is agter in die dagboek waar ek iets oor elke kampplek geskryf het. Die "geensins romanties" het niks met romanse te doen nie, dit gaan oor die volslae afwesigheid van enige romantiek (veral na die romantieke rit tot hier).

Maar eers die dagboek, dan die dagboek leesbaar oorgetik, dan die herbesoek.

Dis twee dae en twee biere later, en ek kan klaar nie onthou hoe die dag verloop het nie. O. ja! On s het vroeg opgestaan en vir oulaas gebad. Ek het my groen kouse, twee sweetpkbroeke (sweetpak en pajams) + slap-top en sweater aangetrek. (Ek weet want ek het dit, vandag, 3 dae later vir die eerstre keer eers uitgetrek.)

Ons het ‘n motorhuur gekies die naaste aan die buitewyke van London. William het ons gaan aflaai en elkeen ‘n Toblerone gegee. (Nogal sweet van hom.) Die plek gou gekry, én die kar – ‘n piepklein Peugot Clio (1200), so oulike wittetjie.

Ek het die twyfelagtige voorreg om haar uit die stad te bestuur – ‘n nagmerrie, maar ek doen dit eerder voordat ek agter die kaart inklim. Die spoedbeperking is 30 myl per uur as daar straatligte in die dorp se strate is, so nie 40 myl per uur. Buite is dit 60 myl per uur as daar so y teken is. Op die high ways is dit 70 m/uur.

Die hoofweg self het niks opspraakwekkend opgelewer nie – dis maar soos by ons. Die oomblik toe ons egter van die pad afdraai, is dit ‘n ander storie. Hedges links en regs van die pad, small paaie en die allerlieflikste, atmosferiese dorpies soos ek my dit voorgestel het uit boeke. My jeugherinneringe aan Enid Blyton se boeke kan op enige van hierdie dorpies afgespeel het.

Ek sal nou lankal nie meer die eerste dorpie onthou waardeur ons gegaan het nie – Esmari behoort die hele roete op die kaart aangeteken te hê – maar dit herinner aan Karoo-dorpies soos Sutherland omdat dit plek-plek so is dat die huise reg op die straat gebou is. (Verder is daar natuurlik geen, maar geen, ooreenkoms met ʼn Karoo-dorpie nie.)

Besoek nommer 1 is, nee, nie ʼn kasteel nie, maar Stradford, Stratfod Upon Avon – ja daar is meer as een spelwyse vir die naam. Ek het deur die loop van die besoek seker vier verskillende spellings opgetel.

Ons besoek hier die geboorteplek van Shakespeare en gaan na die kerkie waar hy begrawe is. Ek koop hier vir my ʼn kruisie as aandenking. (Wat ek egter van die kerkie wil onthou is die begraafplaas en die bome en die atmosfeer van die kerk en dorpie.)

Ja Sytadford is “touristified” maar dit is ʼn lieflike plek. Die winkeltjies en geboutjies is uit ʼn prenteboek. Ons besoek nie een van die vele aanloklike restaurante nie, maar gaan na die goedkoopste plek toe – ʼn Fish & Chips winkel waar ek lag-lag die lekkerste vis kry sedert dié op Hermanus, of van my en Karien, laas toe ons die Cederberg gestap het.

Ek onthou ʼn brass rubbing plek langs die rivier.

Uit die museum wil ek onthou “Good night, sleep tight.” “Tight” verwys hier na die bed se toue wat styf gebind is. “Mattress” (matras) is ook afgelei van die bed. Dit verwys na die gevelgde mat warop jy dan nou ge-“rest” het.

Ek mag seker nooit vergeet dat ek vir £5-00 (R25-00) gestaan en kyk het na ʼn 2 uur en 20 minute produksie van Macbeth , aangebied deur die Royal Shakespeare Company nie. Dit is ʼn lieflike, moderne teater langs die ou, antieke een. Met staanplek, wat al plek is waarvoor ons bereid was om te betaal. (Ek sou meer betaal, maar dit sou onregverdig wees teenoor Esmari.) 

Ek sal nie sê dit was die opwindendste produksie van Macbeth wat ek al gesien het nie. Dit was baie gestroop. (22 spelers “all in all”) maar daar is in ʼn groot mate gesteun op die spelers en hul spel – geen fancy foefies en sulke dinge nie – niks spectacular nie – niks moderns nie. Die stuk het vir my verbasend stil verloop – dink maar aan die dood van die koning, die moord op die vroue en kinders – maar dit het nie gepla nie.

Vandaar is ons ½ 11 kampplek toe om vir die eerste keer ons ou tentjie op te slaan. Die wind het vreeslik gewaai en dit was ©͌ϐϑжф koud, maar ek dink ek en Es het dit in 10 minute gedoen, toe is ons in die bed. 

My matras het gelek en ek moes hom weggooi. Ek glo ek het kouer omstandighede in ʼn tent ervaar – Kalahari Gemsbok Park – maar ek het daar nie naastenby so koud gekry soos hierdie eerste nag van ons nie.

15 April 21 jaar verder

Kan jy glo – ek het gaan loer of daar so iets op YOUTUBE is, en daar is! Iemand het inderdaad ʼn video-opname van sy rit tussen Londen en Stratford-Upon-Avon gemaak. Ook nie net een siel nie, daar is meer as een opname beskikbaar.

Ek het die begin van elkeen gekyk, maar gou besef dit gaan my nostalgiese gemoed geensins bevredig nie.

Google-maps stel een van drie moontlike roetes vanaf ons blyplek by William Baxter voor en ek het hulle straatvlakaansig vir ʼn oomblik oorweeg, maar ook daarteen besluit. Ek wil nie dat die werklikheid van 21 jaar later tussen my en my herinneringe kom staan nie.

Toe loop soek ek prentjies en ek plak elkeen wat iets van my onthou iewers in om het, in my plakboek.

En dit was heerlik – ek weet ek het tien-teen-een landskappe en paaie in dele van Engeland, Skotland én Ierland geplak waar ons beslis nie was nie, en ek in my lewe nooit sál kom nie, Maar wat maak dit saak? Dis hoe ek dit onthou.

Ek het in ʼn stadium amper ʼn foto van ʼn Toskaanse vista ook gestoor, dis eers toe ek die webwerf waar die foto gebruik word, besoek, dat ek lees ek kuier nou in Toskane. Ek het toe maar verby gehou, maar tot die gevolgtrekking gekom dat sekere dele van die Italiaanse landskap, merkwaardige ooreenkomste met die Britse platteland tussen Londen en Stratford-Upon-Avon inhou.

Die plakboek wat ek gemaak het, is by verre die plakboek wat ek nog die meeste geniet het van almal wat ek tot op datum gemaak het. A trip down Memory Lane (asof dit die naam van die pad na Shakespeare se geboorteplek is) in die letterlike én figuurlike sin van die woord.

My Stratford-Upon-Avon-album was nét so lekker. Ek noem in die dagboek van destyds, dat die plek baie “touristified” is – die propperse Engelse mense, sien ek, gebruik die woord “touristification”.

21 jaar later is dit nog meer so. Selfs toe ek na die kerk waar Willem Wikkelspies begrawe is, se webwerf wil gaan, toe is dit gelaai op stratford-upon-avon.org se webadres. Dieselfde met die bekende “brass rubbing”-plekkie direk langs die rivier. Die skakel neem jou deur na stratford-upon-avon.org se skakel- en bemarkingsbald waar die skakelbeampte in die korrekte bemarkinsgtaal en met die regte invalshoek jou alles vertel wat hy of sy reken jy behoort te weet. Heel aan die einde van die artikel is daar dan ʼn woordjie waarop jy kan kliek om na die plek se eie webwerf geneem te word.

Ek was seker die eerste een in baie jare wat op die woordjie gedruk het om deur geskakel te word na die plek se eie, eerlike webwerf. Toe kom ek agter die skakel werk nie, die skakel werk, maar nie die plek se webwerf nie, dis asof nog onder konstruksie. Maar waarom sal jy ook nou moeite met ʼn eie webwerf doen as die magtige masjien van die toeristebedryf jou alles reeds in die mond gelê het wat hulle dink rondom jou gesê moet word.

Op daardie punt wip ek my toe vir die hele dorp en besluit om toeriste-plakboek van elke poskaart wat ek van die plek kan opspoor te maak en stratford-upon-avon.org vir die res van verdere verblyf  te boikot.

En toe word ook dít ʼn heerlike kuier – die dorp is al vir jare ʼn toeriste-mekka met honderde poskaarte oor baie jare heen.

Ek ontdek plekkies wat ons as fisiese besoekers aan die dorp nooit by uitgekom het nie – selfs die huis van sy ma op ʼn omliggende gehuggie. Deesdae reken party outjies die mense het die verkeerde huis as die tannie se huis beet, maar stratford-upon-avon.org gaan beslis nie toelaat dat die werklikheid tussen hulle en hope geld kom staan nie.

Ek weet regtig nie watter een van die twee albums ek die sterkste aanbeveel nie – die pad na die dorp toe, of die dorp self nie.

Miskien is dit nie een van dié wonderlike twee nie, maar ʼn derde een wat met ons toer onder die son niks te doen het nie.

Vandat ons Klaradyn hier voor sy skool toe is, die eerste keer Natalse suidkus toe geneem het, loer ek elke keer by elke kafeetjie en winkeltjie is wat lyk of hulle dalk hierdie poskaarte kan verkoop wat in my kinderdae so deel van die kusdorpies was – tekenprentjies, stoute tekenprentjies (dalk nie stout nie, maar stouterig.) Ek was so klein gewees dat die meeste van die humor oor my kop gegaan het, en toe ek begin verstaan het, het ek maar gemaak of ek nie regtig verstaan nie.

Ek weet nie wie van die ouer garde onthou nog hierdie poskaarte nie.

My soeke na Stratford-Upon-Avon-poskaarte kry my toe by die Britte se weergawe van my Margate-. Ramsgate- en Uvongo-poskaarte uit. En toe ek klaar het met die Stratford-album, toe kom ek agter dat ek amper net soveel van “naughty seaside postcards” (dis wat die pommies dit noem) gestoor het, as van die groot toeriste-aantreklikheid. Loer daar ook in as jy wil – dit bring lieflike herinneringe terug.

Ek het op sowat 40 foto’s afgekom van ons produksie van Macbeth wat ons destyds gesien het, maar selfs nadat ek met die fotograaf in gesprek getree het, het hy laat weet ek mag dit nie in my plakboek plak nie. So ek gee maar weer eens ʼn skakel na die man se eie plakboek toe. Lieflike foto’s, maar op die ou einde seker net ek en Esmari wat daarna sal wil kyk.

Ek is spyt dat ek nie die naam van ons kampeerplek aangeteken het nie – Esmari sou, ek weet, sy het tien teen nog die kwitansie ook, maar ek wil haar nie opjaag om in haar goed te gaan krap nie. Die plek sal hierdie ronde dan maar in kop bly. Ons het ounag daar aangekom en is in die donker die volgende daar weg. (By wyse van spreke, so goed soos “in die donker”). Kyk ek na die prentjie in my dagboek, dan lei ek af dit was ʼn entjie uit die dorp uit.

Ek het agter in my dagboek ʼn paragrafie aan elke kampeerplek afgestaan. (Iets om te doen as jy op ʼn oornagtrein ry, ure op ʼn stasie vir die trein wag.) Ek het dié vanoggend eers gaan soek en gesien dat ek destyds dáár aangeteken het, wat ek vandag nog die sterkste van ons besoek onthou:  Hulle het elektriese haardroërs in die badkamers gehad, en ek onthou hoe ek myself met hierdie haardroërs warm geblaas het.

Kom kuier verder in prentjies, kiekies en skakels:

(Ek dink ek gaan ophou om enige prentjies hier te plak - ek moes die bladsye so opstel dat die dagboekbladsye leesbaar kan inpas. Ander, kleiner foto's lyk nou potsierlik op die wye blad, en pas dit in die wydte, is dit belaglik groot.

Pinterest:  die pad (As ek moeg word
vir die lewe in die stad...)

Pinterest:  Stratford-Upon-Avon-poskaarte

Pinterest:  Naughty seaside postcards

Macbeth (1993 en 1994 deur die
Royal Shakespeare Company)

Pinterest:  Alles van hierdie dag wat
nie poskaart of pad is nie

Royal Shakespeare Company
se webwerf

Video (kort) oor
Shakespearse se huise

Video (kort) oor
Stratford-Upon-Avon (geen gepraat)

By nadere ondersoek wil dit voorkom asof die kerk stratford-upon-avon.org gekies het (slim derduiwels), en dis hoekom ek daar uitgekom het - maar die ander outjies wat die meeste aan die een of ander toeristeblad uitverkoop het, staan.