6 Mei - 21 jaar vantevore
Hierdie is pretty much ons laaste dag in Portugal
en teen dié tyd het Esmari al erken dat sy spyt is ons het net drie dae om hier
deur te bring. (Ek het amper gesê wat ek wou maar nie heeltemal gesê wat ek wou
nie.)
Ons pak op
en vat ons hele pakkaas eers na die toeristeburo toe, vir inligting, en toe na
Sta Apolonia waar ons dit vir die dag toesluit. Hierna kruis ons weë oor sy nie
wil gaan waar ek wil gaan nie.
(Voor ek vergeet – die Portugese haan het lewendig geword om ‘n ou se onskuld te bewys – jare gelede.)
(Voor ek vergeet – die Portugese haan het lewendig geword om ‘n ou se onskuld te bewys – jare gelede.)
Ek gaan na
die Museu Caluste Gulbenkian wat by verre die beste museum is wat ek nog besoek
het. My boek praat van ‘n “tailor made”
museum – ek noem dit sommer ‘n “designer
museum” soos die “designer
onderbroeke” wat ons in Amsterdam in die koninklike paleis gesien het.
Hierdie is
‘n privaatmuseum – blykbaar die grootste van sy soort. Dit is presies soos die
Britse Museum, net een duisendste so groot.
Alles, maar soos in alles in die museum is mooi en bevredigend.
Alles, maar soos in alles in die museum is mooi en bevredigend.
Ek betrap myself dat ek na goed kyk waarna ek
andersins nooit sou gekyk het nie. Dit sluit in, lieflike glasgoed uit Turkye,
mooi ou Egiptiese beelde (twee katte en ek dink aan Barry Hough se “My kat word
herfs”). Die Japannese boksies val my ook op.
Die eerste
keer wat ek trouens verveeld word, is toe ek die Europese kuns tref, veral die
gedeeltes rondom die sewentiende eeu en verder. Daar was baie boring meubels
wat vir my vreklelik was – tog ‘n lieflike horlosie in die vorm van ‘n aardbol.
Met die tyd op die ewenaar gemerk – dan draai die aardbol en ‘n engel se
vingertjie dui die tyd aan.
Ek koop ook
vir my twee posters, baie goedkoop, ek kan die prys na die duur posters in
Spanje (Prado) nie glo nie.
Hierna gaan
stap ek so ‘n bietjie in die meer moderne shopping centres. (Die een waarna ek
gesoek het, spoor ek nooit op nie, maar ek kom wel by twee ander uit wat die
moeite werd is.)
Die winkels
is kleiner en die loopgange baie kleiner – dis duidelik dat die mense nie die
ruimte het om te mors soos daar by ons nie.
Ontmoet Es
by die Discovery-gedenkteken wat uitkyk op die rivier.
Gaan na
monsastery, maar dis te duur.
Gaan na
Belem-toring, maar dis te duur.
Gaan soek ‘n
kruisie vir my, anders het ek geen kruisie nie – kry toe sommer drie of vier vir
baie goedkoop.
Van hier
gaan ons na die eetplekkie van twee aande tevore, maar hy maak te laat oop vir
ons senuwees.
Toe na die
stasie. Ons eet hier in ‘n eetplek waar my ma nie water uit ‘n bottel sal drink
nie. Ons eet vis en ertappels, drink ‘n heerlike bottel rooiwyn en gaan na die
stasie self vir poeding en koffie.
Die (slegte)
poeding kos toe bykans R10-00 en die koffie is ook nie te hot nie.
Op die trein
stempel die Spanjaarde toe nie dat ons die land in is nie en ek is redelik
senuweeagtig oor ons sortida.
Nodeloos om
te sê dat ek die Gulbenkian museum weer eens net soveel soos laas geniet het.
Vandag, en in vergelyking met die Britse Museum, sou ‘n mens hierdie seker ‘n
boetiekmuseum kon noem.
Caluste Gulbenkian se persoonlike versameling kan in die 9 kategorieë hier bo opgedeel word - dis wat die plek se webwerf doen, toe speel ek maar met dieselfde gedagte.
Ek was al gaande oor die plek, nog voor ek 'n voet binne die museum gesit het - die gebou is is klassieke Brutalisme (wat ons in Londen leer ken het). Ek het my in 'n stadium (nou, ronde twee) betrap dat ek meer buite die gebou gekuier en oplees as by en oor die die inhoud van die museum, die versameling self. Meer daaroor in die laslappies en skakels.
Die genot
wat ek destyds in lewende lywe ervaar het, is presies wat ek nou op my rug, vanuit
die privaatheid van my eie huis via die internet ervaar het.
Ek is duidelik nie die eerste een wat beïndruk is deur die horlosie in die vorm van 'n aardbol en klein Atlassies/gerubs wat dit soos 'n speelbal dra nie. Ek het regtig nie nodig gehad om vreeslike speurvernuf in te span ten einde die betrokke uurwerk op te spoor nie. Daar is omtrent nie iemand wat foto's van die museum op Tripadvisor aflaai, wat nie die horlosie afgeneem het nie.
Waaroor ek nog blyer is, is die relikwieë van ivoor wat ek so goed onthou en destyds so opgetrek mee was. Ek het twee van die artefakte in die foto's hier ingewerk.
Die foto net regs van die drie seuntjies en hul aardbol, hou ook vir my spesiale herinnering in. Die rottangding bo die een tapyt, die ding wat aan 'n tennisraket herinner, had destyds my asem weggeslaan. My ma se suster, tannie Anne, had toe ek baie klein was, nog so rottang-tapytklopper in haar huis. Dit het dateer uit die dae voor stofsuiers en die matte van tyd tot tyd oor 'n draad gehang is en deeglik uitgeklop is om van alle stof ontslae te raak, alvorens dit weer huis in ingedra is.En daar loop ek toe destyds so 'n ding in Portugal in 'n museum raak.
Ek het dit
nie aangeteken nie, maar ek verbeel my, ek is amper oortuig daarvan, dat Es
daardie dag Cristo Rei toe is, toe besluit ek dat ek nou in die nuwe millennium die tyd het, toe gaan
loer ek in by en lees bietjie op oor dit waarop destyds uitgemis het.
Ek is weer eens bly dat ek nie heelwat vroeër begin het om via die internet herbesoek aan al die plekke van destyds te bring nie - dan sou ek nooit die voordeel van hommeltuie kon geniet nie. Hierdie nuwerige stukkies tegnologie het my die afgelope jaar darem al op plekke uitgebring wat vroeër nie so maklik sou gewees het nie.
Ek doen toe
dieselfde met die Belem-toring en die klooster. Deesdae sien ek een kaartjie
koop jou by beide besienswaardighede in. Dis duidelik ‘n jammerte dat ons te
armgat vir die klooster wys – dit is asembenemend.
Oor die
binnekant van die Belem-toring kry ek nie veel te sien en te lees nie – en as
ek lees is dit telkens mense wat laat val dat die buitekant veel meer bied om
oor huis toe te skryf as die binnekant.
Ek het die heeltyd stilgebly daaroor, maar laat ek nou maar eerlik wees en iets bely.
Toe ek so met die elektriese kabels langs terug is Lissabon toe, is die eerste wat my beïndruk het, die Padrão dos Descobrimentos - die monumente ter herinnering aan die Portugese seevaarders, hul ontdekkingsreise en ontdekkings.
Ek wou kyk hoe lank na ons in 1994 daar was, dié indrukwekkende monument opgerig is. Ek was so spyt dat ons dit met 'n jaar of wat gemis het.
Ek wou kyk hoe lank na ons in 1994 daar was, dié indrukwekkende monument opgerig is. Ek was so spyt dat ons dit met 'n jaar of wat gemis het.
O, aarde, die konstruksie dateer toe uit 1960!
Nog groter was my verbasing toe ek by vandag se inskrywing lees dat ek en Es mekaar by die monument ontmoet het!
Nog groter was my verbasing toe ek by vandag se inskrywing lees dat ek en Es mekaar by die monument ontmoet het!
Ek onthou dit geensins. Ek voel soos Annieka wat elke keer as sy 'n fliek 'n derde of vierde keer kyk, dit soos 'n eerste keer beleef - omdat sy die vorige drie kere aan die slaap geraak het!
So toe was dit vir my lekker om iets wat bekend is, veronderstel is om te wees, opnuut as 'n eerste te kon beleef.
Aan die ander kant, iets anders
wat ek onthou, wat ek nié aangeteken het nie, en maklik maar van kon kon vergeet het, is die poeding op die stasie
wat so vrotsig was. Daar is min mense wat so ‘n lekker en maklike creme caramel
maak soos die Angolese Portugese – gelyke hoeveelhede eier en melk en suiker
vir die poeding, en gelyke hoeveelheid suiker met ‘n bietjie water vir die
karamel sous. Alles in ‘n ringvorm in ‘n stoompot, en 30 minute later koek jy
jou poeding af.
Tog het ons
nie daardie aand die Portugese se tradisionele poeding geëet nie – al wat op
die spyskaart was, was die variasie waarvan die Spanjaarde hou – die gestolde
vla met gebrande suiker bo op – creme brulee (of soos die Spanjaarde dit noem,
crema catalana).
Ek onthou my
teleurstelling in ons baster brulee soos gister. Maar hoe ons kon gedink het
ons gaan ‘n lekker creme brulee op ‘n stasie kry, gaan ook my verstand te bowe.
Gulbenkian-museum
- my Pinterest-album(-pie) (nie rasend opwindend nie, volge eerder die volgende 3 skakels op)
Gulbenkian-museum die gebou en brutalisme
- brutalist constructions
- 'n blogger wat, soos ek, gaande oor die gebou is, en meer foto's van die dop as die inhoud oorgehou het.
- 'n tweede blogger gaande oor die gebou
Jeronimos monastery:
Geen opmerkings nie:
Plaas 'n opmerking